16 april 2009. Je bent een paar maanden actief bij het Innovatiecentrum en door nieuwe contacten gaat een nieuwe wereld gaat open. Linkedin, Twitter steken volop de kop op en worden gretig omarmd. Als innovatieadviseur heb je toch een voorbeeldfunctie. En hoe zit het met dat bloggen? Toch maar eens zelf wat proberen en iets neerschrijven. Het eerste blogbericht was ingegeven door de vaststelling dat nogal wat bedrijven er moeilijk toe kwamen om incrementeel denken te overstijgen. Disruptieve innovaties was toen nog geen modewoord en The New Normal was nog niet bepaald normaal toen. "Creëer zelf de concurrent uit je nachtmerries" was de titel van die eerste blog, geresulteerd uit en discussie met een ondernemer over extern omstandigheden en bedreigingen en dat vat het zowat samen. Later kwamen er varianten op die methodiek, zoals 'Hoe zou Google jouw markt aanpakken'. In elk van die gevallen komt het erop aan om het bestaande dominantie business model in je sector los te laten en je open te stellen voor nieuwe business modellen, niet zelden van brandstof voorzien door de nieuwe digitale mogelijkheden.We zijn nu 7 jaar en 300 blog-berichten later. Meer en meer werd de inhoud van de blog gestuurd door contacten met de buitenwereld. Positieve en ook wel negatieve. Eigenlijk is die buitenwereld een voorlopig niet-uitdrogende bron van inspiratie. Gisterenavond bezocht ik een niet nader genoemde boekenhandel met een niet nader genoemde vogelsoort in het logo. Er zat nog een boekenbon in onze schuif en die verviel vandaag. Het is zo één van de weinige keren dat ik onze steven nog eens richt naar de analoge boekhandel. Dat er in de buurt lekker gegeten kan worden is dan nog mooi meegenomen. Snuisteren in boeken, daar dient een bibliotheek voor. Boeken kopen, daar zijn digitale kanalen veel handiger voor, zeker nu ik de merites van e-books meer en meer begin te appreciëren. Maar goed, er was een nieuw boek uit van een vroegere prof van me die de wiskunde relateert aan het oplossen van maatschappelijke problemen. Met een wiskundelerares onder onze dakpannen, leek me dat een nuttige besteding om die bon te verzilveren. In de winkel aangekomen, bleek dat het boek er niet was. Dat had ik ook niet verwacht. Het tegendeel zou me aangenaam verrast hebben, maar goed. "Het boek kan besteld worden, maar het zal wel 10 dagen duren vooraleer je het hier kan ophalen" wist de winkelbediende me te vertellen. 10 dagen? Het moet zijn dat de auteur nog aan zijn laatste hoofdstuk bezig is. 2 dagen is al een eeuwigheid in digitale tijden, maar we waren constructief. Geen noodzaak om dit boek kost wat kost mee op vakantie te kunnen nemen, dus we gaven ons fiat om het te bestellen. "U moet dan wel 10 EUR voorschot betalen" kregen we vervolgens te horen. Op de schaal van 'ongeloof' begon mijn wijzer nu al verder naar rechts op te schuiven. Een voorschot? Voor een boek van 26 EUR? Het moet wel erg slecht gaan met de liquiditeit van de boekhandelketen. Maar goed, de eerste echt zonnige zomeravond gaf reden tot vergevingsgezindheid dus gaven we onze bon af om alvast dat voorschot te laten afboeken. "Dat voorschot betalen gaat helaas niet met een bon" meldde de winkelbediende daarna zonder blikken of blozen. De wijzer op de hoger vermelde schaal beukte nu helemaal naar rechts en weg waren wij.
De ervaring gisteren heeft me eens te meer aangemoedigd om nog wat door te gaan met deze blog. De titel van deze bijdrage had ook kunnen zijn "Wat een uil me leert over innovatie..." maar het zou onrecht hebben aangedaan aan echte uilen die wel begrijpen hoe de innovatievork in de steel zit. Stof voor een andere bijdrage in het najaar. Eerst enkele weken vakantie op zoek naar nieuwe ervaringen...
